Hoe zorgen we er voor dat meer mensen hulp bij schulden zoeken?
Waarom schaamte een veel te nauwe kijk is op het bereikbaarheidsvraagstuk.
Afgelopen 10 jaar heb ik als onderzoeker en adviseur bij maatschappelijk adviesbureau Purpose veel onderzoek uitgevoerd naar de effectiviteit van achterstands-afdelingen, schuldhulpverleningsorganisaties en nieuwe interventies die mensen met schulden helpen. Als mensen eenmaal geholpen worden, zijn de resultaten over het algemeen zeer positief, maar het aantal mensen dat hulp zoekt blijft vaak ver achter. Een veelgehoorde verklaring is schaamte. De consequentie van deze verklaring is dat wij als maatschappij nauwelijks grip hebben op dit probleem en niet veel meer kunnen doen dan publiekscampagnes om het hebben van schulden bespreekbaar te maken. Mensen met schulden moeten simpelweg stoppen met zich te schamen. Maar is schaamte wel de hoofdreden? In dit essay wil ik de lezer een breder denkkader meegeven waarin autonomiebehoud een belangrijke drijfveer is voor mensen om hulp aan te nemen en daarmee meer handelingsperspectief om meer mensen te bereiken.
